Je kent het wel: dat moment dat er inspiratie in je hoofd schiet en je erover wilt schrijven. Kan over van alles gaan, maar je kan alleen nog maar aan je toetsenbord denken en HET WIL ERUIT.
Licht en zwaar, die stukken lees je hier.
Eigen foto, Köpernikusstrasse Berlijn Friedrichshain – 16 april 2017 om 16.49 uur Het moment dat ik deze foto knipte in de Kopernikusstrasse in Berlijn-Friedrichshain. Jeetje allemachtig, we schrijven nu 2022 dus 5 (!) jaar geleden. 4,5 jaar heb ik in Berlijn gewoond. Op vier verschillende plekken en het langst op
Hier is het onderdeel van de cultuur, voor mij is het vooral overprikkeling en irritant, dat opstaan omdat iedereen gekust en geknuffeld moet worden.
Jongens, we kennen elkaar niet…
Soms voel ik het aankomen, maar vaak ook niet. In het eerste geval voel ik een onverklaarbare, of moet ik zeggen, overmatige frustratie in me huizen.
Kwetsbaarheid. Ik val maar direct met de deur in huis: het is van nature niet mijn sterkste kant. Ik stel me niet graag kwetsbaar op. Ik heb dan het idee dat mensen me erop pakken. Huh, wie dan, waarom dan? Ja, geen idee, maar om dingen te voorkomen doe ik
ik dwaal af: ik wil je graag vertellen waarom ik pas na 1 jaar en 2 dagen actually, Spaans ging studeren
Wat ik gisteren over een van mijn favoriete termen hoorde, gaf me een gevoel van puzzelstukjes die op zijn plek vielen.
