Ik schreef dit stuk al op 23 november 2023 en kwam het vandaag ’toevallig’ weer tegen. Wauw, de laatste keer dat ik iets over mijn ouders schreef en publiceerde is LANG geleden. Heb ik een boel concepten staan in de backend van Modesk? Ja, maar soms voel ik ‘m niet.
Zij die mij kennen weten dat ik een vrij open boek ben. Ik ben een makkelijke prater. Niet over de small stuff, daar heb ik een hekel aan. Dat kan ik even, en dan loop ik leeg.
Een prik vol intens verdriet en enorme dankbaarheid. Dan sta je daar in de rij met een massa aan mensen. Zoveel mensen ga ik tegenwoordig uit de weg.
Soms voel ik het aankomen, maar vaak ook niet. In het eerste geval voel ik een onverklaarbare, of moet ik zeggen, overmatige frustratie in me huizen.
Haar kleinkind heeft ze nooit mogen ontmoeten en dat doet me elke dag pijn. Zowel voor mama, voor Laia als voor mezelf.
Terwijl ik het schrijf, voel ik me al schuldig: mijn dubbele gevoel bij mijn schoonouders, nu mijn ouders er niet meer zijn. Constante neiging om me te moeten verdedigen There, I said it. Direct voel ik de enorme neiging om me te verdedigen, om me te moeten verantwoorden. Het is
